ბულოზური პემფიგოიდი უფრო გავრცელებული დაავადებაა, ვიდრე პემფიგუსი. პაციენტების 80%-ზე მეტის ასაკი 60 წელზე მეტია. ბუშტი დაავადების ტიპური მორფოლოგიური ელემენტია, თუმცა დაავადების საწყის სტადიაზე ყოველთვის არ ვლინდება. პროცესი შესაძლოა დაიწყოს არასპეციფიური ფაზით ე.წ “პრე-პემფიგოიდური” ფაზა, რომელიც ხასიათდება კანის ირიტაციით და მკვეთრად შემოფარგლული, მცირედ წამოწეული ერითემატოზული არეების გაჩენით.
ბუშტები, როგორც წესი, მრავლობითია, დაჭიმული ზედაპირით, გუმბათისებური ფორმის, სეროზული შიგთავსით, თუმცა შესაძლოა იყოს ჰემორაგიული სითხეც. ბუშტები შესაძლოა გაჩნდეს კანის ზედაპირიდან წამოწეულ ერითემულ ან ნორმალური კანის ფონზე. გამონაყარი შესაძლოა გაჩნდეს ყველგან, თუმცა მეტად დამახასიათებელია კიდურების არე. შესაძლებელია ჩართული იყოს პირის ღრუც. ბუშტებს გასკდომის შემდეგ ახასიათებს სწრაფი შეხორცება, ზოგიერთი ბუშტი არ სკდება და შიგთავსი გაიწოვება. იშვიათია ნაწიბურის გაჩენა, მაგრამ არსებობს განსხვავებული ფორმა – ნაწიბუროვანი პემფიგოიდი, რომელსაც ახასიათებს შემოფარგლული ნაწიბურების გაჩენა. პემფიგოიდის ეს ფორმა მეტად ხასიათდება პირის ღრუს, კონიუნქტივას და გენიტალიუმის დაზიანებით.
პემფიგოიდის დიაგნოზის დადასტურებაში გვეხმარება ბუშტიდან აღებული ბიოფტატის ჰისტოლოპათოლოგია, პირდაპირი და არაპირდაპირი იმუნოფლუორესცენციის მეთოდი, რომელშიც ვლინდება სუბეპიდერმული ბუშტები, IgG და C3 კავშირები ბაზალურ მემბრანასთან, კერძოდ დესმოსომებთან და უჯრედების შემაკავშირებელ ფილამენტებთან. მოცირკულირე IgG ანტისხეულები ბაზალურ მემბრანასთან ვლინდება პაციენტების 70%-ში. ნაწიბუროვან პემფიგოიდს არ ახასიათებს მოცირკულირე ანტისხეულები.
მკურნალობა ორივე შემთხვევაში სისტემური სტეროიდებია საშუალო დოზებით და იმუნოსუპრესანტებით, როგორიცაა აზათიოპრინი. ბულოზური პემფიგოიდი მკურნალობას სწრაფად ემორჩილება, მაგრამ საჭიროა მცირე დოზებით შემანარჩუნებელი თერაპია.ზოგჯერ დაავადება თვითგანკურნებადიცაა. ნაწიბუროვანი პემფიგოიდი ნაკლებად ემორჩილება მკურნალობას.